In September 2017 was ik van plan mee te gaan doen met de Muskathlon in Ecuador. Mijn plan is om een halve marathon te gaan lopen voor kinderen, die beneden een armoedegrens leven. Hiervoor is geld opgehaald (€2271,-), zodat deze kinderen gesteund kunnen worden met voedsel, kleding, onderdak, scholing, Bijbels onderwijs en opbouwend contact door middel van brieven via de organisatie Compassion. Ik was van plan een week lang in Ecuador verblijven om daar hoop te verspreiden aan kinderen en families. Om dan aan het einde van de week een halve marathon te lopen.
Nu verliep dit allemaal iets anders dan gepland vanwege een gebrek aan deelnemers voor de Muskathlon in Ecuador. Toch ga ik door, maar nu met het plan om in Oktober 2018 een halve marathon in Jordanië te gaan lopen voor de vervolgde christenen. Hiervoor wil ik ook geld gaan ophalen, zodat we via de lokale kerken praktische steun, noodhulp en toerusting kunnen bieden voor onder andere ook veel gevluchte christenen, die in dat land een minderheid vertegenwoordigen. Ik ben van plan om daar ook heen te gaan om verhalen te horen en mensen te bemoedigen met mijn woorden en aanwezigheid.
Mijn achtergrond
In mijn leven heb ik al vaker aan hardlopen gedaan. Al jong liep ik met mijn vader mee en rond mijn 12de heb ik zelfs mijn eerste 5 km meegelopen met een bedrijfssportdag in Papendal. Ik was de jongste deelnemer en mee als-zoon-van. Ik haalde geen uitzonderlijke prestaties, maar ik had discipline en doorzettingsvermogen. In Terschelling heb ik ooit een mooie ronde gelopen van 7,1 km met een snelheid van 10,8 km/u. Ik was toen ongeveer 15 jaar. Ergens rond mijn 19de (2008) verliep alles net even wat anders. Ik kreeg diabetes type I. Ik werd volledig afhankelijk van insuline. Ik werd heel verdrietig en heb mijzelf door veel donkere tijden heen geworsteld. Ook al voelde het heel alleen, ik was niet alleen. God was er altijd bij. Ook familie en enkele vrienden steunde mij waar ze dat konden. Na de eerste paar weken van de diagnose merkte ik dat mijn lichaam behoorlijk verzwakt was. Na een paar honderd meter lopen voelde ik mij enorm wankel op de benen en was bang om flauw te vallen. Ik weet nog momenten in de ijzige kou dat ik bang was flauw te vallen in de trein, terwijl ik met mijn ouders telefoneerde. Mijn lichaam voelde in die periode nog erg zwak aan. Toch zette ik door. Ik zou alle scenario’s leren kennen en mee leren omgaan. Zo ontdekte ik dat verschillende soorten eten, stress, verliefdheid, rennen naar een bus, relaxen in de zon, nachtrust en het moment van de dag allemaal op een unieke manier effect hadden op mijn suiker. Zo zette ik door, en ging verder. Ik pakte mijn werk op en behaalde een diploma. En weer zette ik door. Ik ontdekken hoe het was om hard te lopen. Hardlopen met diabetes is extra pittig. Ik moet precies de juiste hoeveelheid insuline en suiker in mijn lichaam hebben vóór, tijdens en na het sporten. Lage suiker betekent stoppen en snelle suiker eten. Hoge suiker betekent stoppen vanwege verzuring. Elke run is anders. Altijd een scherpe focus. Niet teveel, want stress is hogere hartslag én zorgt voor sterke schommelingen. Bij dit alles ondersteunde God mij, en ik wilde ook geen ander dan Hem. Zijn voelbare aanwezigheid sleepte me er vaak doorheen. Regelmatig liet Hij wat van zich horen. Woorden die bij mij in het hart aankwamen. Deze bemoedigingen gaven kracht, maar ten diepste geloofde Hij in wie ik werkelijk ben: Zijn geliefde kind. Hij wist wie hij gemaakt had en tot wat hij in staat zou zijn. Toch waren er twee dingen die ik bij de diagnose heel verdrietig vond. Twee dingen, die ik niet meer zou durven, want dat leek me te groot: Reizen naar een ver land voor een goed doel, en grotere sportprestaties. Dat was in mijn ogen onmogelijk. Ik zou het te gevaarlijk vinden en het voelt niet verantwoordelijk.
De aanleiding
Sinds augustus 2016 begon ik weer meer hard te lopen. Tegelijk was ik enorm enthousiast over wat een vriendin van plan was om te gaan doen voor een Muskathlon door proberen haar te steunen. Op een gegeven moment hoorde ik dat er mensen nodig waren om mee te gaan naar Ecuador. Maar het meeste dat me nog triggerde was de opmerking van deze vriendin tijdens een kring “Hé, is een halve marathon ook niet wat voor jou?”. Het is maar een kleine zin, maar het kan een wereld aan verschil betekenen door goede woorden in iemands leven te spreken. Tegelijk ervoer ik roeping na een periode waarin ik de tijd nam om met God hierover te praten. Toen werd het me duidelijk dat een marathon zeker tot Zijn eer zou zijn en ik voelde rust in mijn hart met deze richting. Er kwamen veel verschillende aanwijzingen naar mij toe. De vraag of Ecuador de plek was waar hij mij heen wilde hebben was voor mij nog wel een open vraag. Dit was vooral doordat ik ook weer niet deze vriendin, die daar ook heen zal gaan, in de weg wilde lopen. Ik besloot om dit aan haar voor te leggen en te zeggen dat ik wel mee naar Ecuador zou willen, maar dat ik het wel belangrijk vind of zij dat ziet zitten. Tijdens een cursus waarin we voor elkaar mochten bidden sprak ze middels een gebed een zegen over mij uit, die mijn hart raakte, en ze vertelde dat het prima was om mee te gaan. Ik heb dat als een bijzonder moment ervaren en ben er dankbaar voor. Daarnaast vond ik het spannend om te delen met mijn familie. Toen ik het vertelde reageerde iedereen gewoon heel positief. De reactie van mijn ouders vond ik ook kostbaar. Mijn aardse vader heeft ooit ook de droom gehad om 21 km te lopen, maar kreeg toen last van zijn rug en benen. Hij moest worden geopereerd en heeft sindsdien niet meer heel goed kunnen hardlopen. Tegelijk ben ik zijn zoon en kan ik op die manier ook een droom verwezenlijken, die in zijn hart lag. Ik geloof dat ik hiermee ook juist tot eer mag zijn van mijn vader en mijn moeder. En daarmee eer ik ook mijn Vader in de Hemel. Deze droom met mijn verhaal, de deuren die opengaan en de diepere betekenis motiveren mij sterk om gewoon te gaan. In mijn zwakheid wordt Gods kracht volbracht. Ik geloof dat God dit kado voor mij in mijn leven verborgen had om dankbaar te mogen uitpakken. Dus bovenal ben ik ontzettend dankbaar.
Na een poos mij in te hebben gezet voor Ecuador bleek dat de reis toch niet door kon gaan. Er waren te weinig deelnemers. Met als gevolg dat ik voor een keuze stond. Nadat ik hiervoor heb gebeden en tijd overheen heb laten gaan, begon ik steeds enthousiaster te worden voor een nieuwe Muskathlon. Ik wist al snel dat ik een andere Muskathlon zou kiezen, maar nog niet welke. Tot op het moment dat er voor mij veel puzzelstukjes samenvielen en ik een sterke connectie voelde met Jordanië met als doel om de vervolgde kerk te ondersteunen. In de afgelopen jaren merkte ik dat ik wat wilde betekenen voor vluchtelingen in Enschede. Verder kreeg ik gave gesprekken met mensen met andere religieuze achtergronden. Ook ontving ik vaak preken over Jozua, die precies veel heeft meegemaakt in het gebied waar nu Jordanië is. Het sloot aan bij veel dingen waar God al een poos met mij mee bezig is geweest. Daarnaast ben ik niet onbekend met lijden, en is er juist een kans om mee te kunnen en mogen voelen met hen die het moeilijk hebben. Zoals ik het nu zie was bestemming Ecuador een effectieve en mooie weg (€2271,- hebben we opgehaald voor de arme kinderen) van voorbereiding. Nu neem ik een stap naar het onbekende land. Wat ik zal gaan ervaren weet ik nu nog niet. Maar ik doe het samen met mijn God. Samen met Hem ga ik daarheen.
En nu verder…
Daar sta ik dan. Ik zet me in om mijn grootste sportprestatie ooit te leveren voor Ecuadoraanse kinderen in armoede en de vervolgde kerk in Jordanië van een halve marathon. Ik wil ze hoop geven. Ik wil laten zien, dat God dingen zal omkeren. Dit wordt een prestatie, die bijna niemand mij zal evenaren. Niet omdat ze geen halve marathon kunnen lopen, maar omdat ze geen diabetes hebben om daarmee een halve marathon te kunnen lopen. En dit zal tot glorie van God strekken en treed ik in de voetsporen van Jozef, die sprak in Genesis 50:20 “Jullie hadden kwaad tegen mij in de zin, maar God heeft dat ten goede gekeerd, om te bewerken wat er nu gebeurt: dat een groot volk in leven blijft”. En zo verwees Jozef met zijn leven vooruit naar onze Here Jezus Christus, die gekruisigd werd, maar God liet Jezus opstaan uit de dood, zodat door Hem een volk in leven blijft.
Volledig verhaal
Het plan
In September 2017 was ik van plan mee te gaan doen met de Muskathlon in Ecuador. Mijn plan is om een halve marathon te gaan lopen voor kinderen, die beneden een armoedegrens leven. Hiervoor is geld opgehaald (€2271,-), zodat deze kinderen gesteund kunnen worden met voedsel, kleding, onderdak, scholing, Bijbels onderwijs en opbouwend contact door middel van brieven via de organisatie Compassion. Ik was van plan een week lang in Ecuador verblijven om daar hoop te verspreiden aan kinderen en families. Om dan aan het einde van de week een halve marathon te lopen.
Nu verliep dit allemaal iets anders dan gepland vanwege een gebrek aan deelnemers voor de Muskathlon in Ecuador. Toch ga ik door, maar nu met het plan om in Oktober 2018 een halve marathon in Jordanië te gaan lopen voor de vervolgde christenen. Hiervoor wil ik ook geld gaan ophalen, zodat we via de lokale kerken praktische steun, noodhulp en toerusting kunnen bieden voor onder andere ook veel gevluchte christenen, die in dat land een minderheid vertegenwoordigen. Ik ben van plan om daar ook heen te gaan om verhalen te horen en mensen te bemoedigen met mijn woorden en aanwezigheid.
Mijn achtergrond
In mijn leven heb ik al vaker aan hardlopen gedaan. Al jong liep ik met mijn vader mee en rond mijn 12de heb ik zelfs mijn eerste 5 km meegelopen met een bedrijfssportdag in Papendal. Ik was de jongste deelnemer en mee als-zoon-van. Ik haalde geen uitzonderlijke prestaties, maar ik had discipline en doorzettingsvermogen. In Terschelling heb ik ooit een mooie ronde gelopen van 7,1 km met een snelheid van 10,8 km/u. Ik was toen ongeveer 15 jaar. Ergens rond mijn 19de (2008) verliep alles net even wat anders. Ik kreeg diabetes type I. Ik werd volledig afhankelijk van insuline. Ik werd heel verdrietig en heb mijzelf door veel donkere tijden heen geworsteld. Ook al voelde het heel alleen, ik was niet alleen. God was er altijd bij. Ook familie en enkele vrienden steunde mij waar ze dat konden. Na de eerste paar weken van de diagnose merkte ik dat mijn lichaam behoorlijk verzwakt was. Na een paar honderd meter lopen voelde ik mij enorm wankel op de benen en was bang om flauw te vallen. Ik weet nog momenten in de ijzige kou dat ik bang was flauw te vallen in de trein, terwijl ik met mijn ouders telefoneerde. Mijn lichaam voelde in die periode nog erg zwak aan. Toch zette ik door. Ik zou alle scenario’s leren kennen en mee leren omgaan. Zo ontdekte ik dat verschillende soorten eten, stress, verliefdheid, rennen naar een bus, relaxen in de zon, nachtrust en het moment van de dag allemaal op een unieke manier effect hadden op mijn suiker. Zo zette ik door, en ging verder. Ik pakte mijn werk op en behaalde een diploma. En weer zette ik door. Ik ontdekken hoe het was om hard te lopen. Hardlopen met diabetes is extra pittig. Ik moet precies de juiste hoeveelheid insuline en suiker in mijn lichaam hebben vóór, tijdens en na het sporten. Lage suiker betekent stoppen en snelle suiker eten. Hoge suiker betekent stoppen vanwege verzuring. Elke run is anders. Altijd een scherpe focus. Niet teveel, want stress is hogere hartslag én zorgt voor sterke schommelingen. Bij dit alles ondersteunde God mij, en ik wilde ook geen ander dan Hem. Zijn voelbare aanwezigheid sleepte me er vaak doorheen. Regelmatig liet Hij wat van zich horen. Woorden die bij mij in het hart aankwamen. Deze bemoedigingen gaven kracht, maar ten diepste geloofde Hij in wie ik werkelijk ben: Zijn geliefde kind. Hij wist wie hij gemaakt had en tot wat hij in staat zou zijn. Toch waren er twee dingen die ik bij de diagnose heel verdrietig vond. Twee dingen, die ik niet meer zou durven, want dat leek me te groot: Reizen naar een ver land voor een goed doel, en grotere sportprestaties. Dat was in mijn ogen onmogelijk. Ik zou het te gevaarlijk vinden en het voelt niet verantwoordelijk.
De aanleiding
Sinds augustus 2016 begon ik weer meer hard te lopen. Tegelijk was ik enorm enthousiast over wat een vriendin van plan was om te gaan doen voor een Muskathlon door proberen haar te steunen. Op een gegeven moment hoorde ik dat er mensen nodig waren om mee te gaan naar Ecuador. Maar het meeste dat me nog triggerde was de opmerking van deze vriendin tijdens een kring “Hé, is een halve marathon ook niet wat voor jou?”. Het is maar een kleine zin, maar het kan een wereld aan verschil betekenen door goede woorden in iemands leven te spreken. Tegelijk ervoer ik roeping na een periode waarin ik de tijd nam om met God hierover te praten. Toen werd het me duidelijk dat een marathon zeker tot Zijn eer zou zijn en ik voelde rust in mijn hart met deze richting. Er kwamen veel verschillende aanwijzingen naar mij toe. De vraag of Ecuador de plek was waar hij mij heen wilde hebben was voor mij nog wel een open vraag. Dit was vooral doordat ik ook weer niet deze vriendin, die daar ook heen zal gaan, in de weg wilde lopen. Ik besloot om dit aan haar voor te leggen en te zeggen dat ik wel mee naar Ecuador zou willen, maar dat ik het wel belangrijk vind of zij dat ziet zitten. Tijdens een cursus waarin we voor elkaar mochten bidden sprak ze middels een gebed een zegen over mij uit, die mijn hart raakte, en ze vertelde dat het prima was om mee te gaan. Ik heb dat als een bijzonder moment ervaren en ben er dankbaar voor. Daarnaast vond ik het spannend om te delen met mijn familie. Toen ik het vertelde reageerde iedereen gewoon heel positief. De reactie van mijn ouders vond ik ook kostbaar. Mijn aardse vader heeft ooit ook de droom gehad om 21 km te lopen, maar kreeg toen last van zijn rug en benen. Hij moest worden geopereerd en heeft sindsdien niet meer heel goed kunnen hardlopen. Tegelijk ben ik zijn zoon en kan ik op die manier ook een droom verwezenlijken, die in zijn hart lag. Ik geloof dat ik hiermee ook juist tot eer mag zijn van mijn vader en mijn moeder. En daarmee eer ik ook mijn Vader in de Hemel. Deze droom met mijn verhaal, de deuren die opengaan en de diepere betekenis motiveren mij sterk om gewoon te gaan. In mijn zwakheid wordt Gods kracht volbracht. Ik geloof dat God dit kado voor mij in mijn leven verborgen had om dankbaar te mogen uitpakken. Dus bovenal ben ik ontzettend dankbaar.
Na een poos mij in te hebben gezet voor Ecuador bleek dat de reis toch niet door kon gaan. Er waren te weinig deelnemers. Met als gevolg dat ik voor een keuze stond. Nadat ik hiervoor heb gebeden en tijd overheen heb laten gaan, begon ik steeds enthousiaster te worden voor een nieuwe Muskathlon. Ik wist al snel dat ik een andere Muskathlon zou kiezen, maar nog niet welke. Tot op het moment dat er voor mij veel puzzelstukjes samenvielen en ik een sterke connectie voelde met Jordanië met als doel om de vervolgde kerk te ondersteunen. In de afgelopen jaren merkte ik dat ik wat wilde betekenen voor vluchtelingen in Enschede. Verder kreeg ik gave gesprekken met mensen met andere religieuze achtergronden. Ook ontving ik vaak preken over Jozua, die precies veel heeft meegemaakt in het gebied waar nu Jordanië is. Het sloot aan bij veel dingen waar God al een poos met mij mee bezig is geweest. Daarnaast ben ik niet onbekend met lijden, en is er juist een kans om mee te kunnen en mogen voelen met hen die het moeilijk hebben. Zoals ik het nu zie was bestemming Ecuador een effectieve en mooie weg (€2271,- hebben we opgehaald voor de arme kinderen) van voorbereiding. Nu neem ik een stap naar het onbekende land. Wat ik zal gaan ervaren weet ik nu nog niet. Maar ik doe het samen met mijn God. Samen met Hem ga ik daarheen.
En nu verder…
Daar sta ik dan. Ik zet me in om mijn grootste sportprestatie ooit te leveren voor Ecuadoraanse kinderen in armoede en de vervolgde kerk in Jordanië van een halve marathon. Ik wil ze hoop geven. Ik wil laten zien, dat God dingen zal omkeren. Dit wordt een prestatie, die bijna niemand mij zal evenaren. Niet omdat ze geen halve marathon kunnen lopen, maar omdat ze geen diabetes hebben om daarmee een halve marathon te kunnen lopen. En dit zal tot glorie van God strekken en treed ik in de voetsporen van Jozef, die sprak in Genesis 50:20 “Jullie hadden kwaad tegen mij in de zin, maar God heeft dat ten goede gekeerd, om te bewerken wat er nu gebeurt: dat een groot volk in leven blijft”. En zo verwees Jozef met zijn leven vooruit naar onze Here Jezus Christus, die gekruisigd werd, maar God liet Jezus opstaan uit de dood, zodat door Hem een volk in leven blijft.
Links
Wil je op de hoogte blijven?
Recent Nieuws
Strava
Persoonlijke Records
Motiverende Muziek