Muskathlon Jordanië 2018 — Deel 3/3

Inmiddels heb ik de Muskathlon Jordanië 2018 erop zitten. Een week lang ondergedompeld in de Arabische cultuur met drie verschillende hoogtepunten: Toeristisch, project bezoeken en sport. In dit deel ga ik wat delen over het sportieve deel.

Sportieve deel
Madaba, 11 oktober 2018, 4:30 ’s ochtends. De wekker gaat. Ik heb inmiddels de kamer voor mijzelf alleen. Mijn kamergenoot Christian is met de groep wandelaars in de avond van 10 oktober vertrokken. Zij lopen de hele nacht door en komen pas uren nadat ik de finish heb bereikt aan. Ze lopen wel hetzelfde traject. Op de stoel in mijn kamer heb ik mijn Muskathlon shirt klaargelegd met het opgespelde startnummer. Op 9 oktober 2018 hiervoor hebben we nog een oefenrondje gedaan vanuit het hotel. Dit was een rondje van ongeveer 6 km; een heerlijk switch tussen het bezoeken van projecten en het sportieve deel. Dit had ook het gevolg dat daarna bijna iedereen, op advies, serieus sporter’s O.R.S. begint te drinken om goed gehydrateerd te kunnen starten. En dat is niet niks met schijnbaar 1 liter per persoon per dag extra. Ik besluit met diabetes mijn eigen strategie te volgen door veel water te drinken in de dagen ervoor en te vertrouwen op God, die mij kracht geeft. En dan is dé dag aangebroken, het is 11 oktober, de dag van de Muskathlon.

Tijdens het oefenrondje van 6 km

Rond 4:30 in de ochtend trek ik mijn sportkleren aan. Het is extreem vroeg. In Nederland is het nog een uur vroeger. Voor wie wil is er nog ontbijt een half uur voordat we vertrekken met de bus. Ik sla het ontbijt over, zoals ik gewend ben. De bus vertrekt om 5:00 naar de locatie. Buiten is alles nog donker op het moment aankomst op de startlocatie. Het is een paardenstal. Langzaam begint het te schemeren, de zon komt op en iets over 6:00 vertrekken wij van de locatie. Maar voordat wij van start gaan krijgen wij nog een korte motiverende toespraak van Wouter, die ons de hele week al heeft geïnspireerd met zijn overdenkingen. We worden bewust van deze climax waarmee we ons grote avontuur mogen afsluiten. We mogen de strijd voortzetten voor onze vervolgde broers en zussen. We gaan bidden. Alle Muskathleten knielen; ik dus ook. Ik kniel op mijn rechterbeen en raak met mijn rechterhand de grond; niet wetende wat mij 7 km vanaf deze locatie zou overkomen.

Mijn team is klaar voor de start

Dan breekt het besef weer eens door dat het een wonder is dat ik hier mag starten. Het is niet vanzelfsprekend om te starten. Ik heb inmiddels al bijna een week lang voedsel gegeten met de kans op reizigersziekte en de kans dat ik gluten binnen zou krijgen. Vergeet dan niet dat de week mentaal en fysiek al zeer intensief is geweest met de project bezoeken en toeristische activiteiten. Het is verder warm, emoties van de bezoeken zijn nog vers en de nachten zijn zeer kort; “slapen doe je thuis” is het motto. Tegelijk is er de uitdaging mijn suikers met diabetes goed te houden. En niet te vergeten dat 21 km een enorm stuk hardlopen is door een heuvelachtig landschap met veel onverharde wegen.

Tegelijk valt me op dat iedereen een ongelofelijke mentaliteit heeft, waarvan ik alleen maar kan zeggen: That’s the Spirit! Niemand klaagt (althans ik heb het niet gehoord). Ook Albert niet, met wie ik de dag ervoor mocht bidden voor zijn pees. Hij vertelde mij toen, dat hij last heeft van zijn pees, waardoor hij vermoed dat met die pijn de hele marathon waarschijnlijk niet gaat lukken. Ik praat met hem erover dat het belangrijk is dat Jezus erbij is en biedt aan om voor genezing te bidden. Ik vraag of hij het wil testen en de pijn is er nog steeds. Ik druk hem op het hart dat het Jezus is als hij geneest, en zeg dat hij maar moet afwachten tot bij de race zelf. Probeer het maar gewoon. We zullen zien. Ook hij staat nu bij de start. Het startsein wordt gegeven en we vertrekken. Daar gaan we. We zijn allen getuigen van een prachtige zonsopkomst, die straalt op ons pad. De kilometers gaan snel. Ik loop voorop in een klein groepje renners. Het loopt heerlijk en ik geniet van de omgeving.

Tijdens het begin van de halve marathon

Maar dan plotseling val ik voorover. We hebben nog maar 7 km hardgelopen. Ik struikel over een hobbel in de weg en kom terecht op mijn rechterknie en mijn rechterarm. In een flits hoor ik iemand mijn naam noemen achter mij. Ik krabbel vlug overeind. De groep, die achter mij zit kijkt wat er gaat gebeuren. Het zijn schaafwonden. Ik doe een ruime hoeveelheid water over de wonden. Nog een paar kilometer en we zijn bij een medische post. Jos spreekt in een reflex een gebed over mij uit. Al snel schiet mij de tekst in gedachte:

“want al valt een rechtvaardige zevenmaal, hij staat weer op,” ~ Spreuken 24:16a

Het medische team verbindt mijn wonden

De woorden geven mijn kracht. Ik moedig er mijzelf en de mensen om mij heen mee aan, die zien dat ik gevallen was. Ik loop door en bereik de medische post. De wonden worden uitstekend verzorgd. Wel moet ik even op de tanden op elkaar doen als er direct alcohol disinfectants op de wonden moet worden aangebracht. Ik word verbonden en ren door samen met mijn buddy Art; hij wijkt niet van mijn zijde. Tijdens het rennen maken we behoorlijk wat hoogtemeters (totaal: 268 meter) en het terrein is niet overal geasfalteerd. We bereiken een volgende post. Ik word opnieuw opgelapt en ik controleer mijn suiker. Het is 7.5 mmol/l, dat is uitstekend concludeert ook de arts die mee is. Ook het laatste deel ga ik door. Vanaf de 16 km komt nog wat extra uitdaging. We komen bij een open veld waar de zon goed op ons schijnt. De frequentie van het aantal drinkposten is ook flink opgehoogd. We houden vol en denken al biddend aan onze broers en zussen in het geloof. Het laatste stuk gaat nog slingerend over een pad omhoog met grote keien, die erg moeilijk lopen. En dan zien we de finish. Art en ik slaan de armen om elkaar heen en lopen voldaan naar de finish. Nog even het laatste trapje op en we zijn binnen! We worden met gejuich van de anderen binnengehaald en ontvangen hugs. Dan zegt Wouter het nog eens recht in mijn gezicht, “strijder voor gerechtigheid!”. Ook andere bereiken de finish. Albert rent een geen gemakkelijke hele marathon, maar wel zonder last te hebben gehad van zijn pees. Wauw, wat gaaf! Ik ben dankbaar voor wat ik heb mogen meemaken; het was zeker een voorrecht. Het is voor mij dan ook het grootste avontuur in mijn leven tot nu toe.

Net over de finish met renbuddy Art

De eindstreep is bereikt; de Muskathlon zit erop. Ik heb meer dan een jaar lang gestreden voor gerechtigheid voor vluchtelingen en kinderen in armoede. Mijn Muskathlon mocht één van de golven van gerechtigheid zijn. Ook na het behalen van het streefbedrag geven mensen nog graag een donatie. Over één week sluiten de (eenmalige en maandelijkse) donatiepagina’s voor mijn Muskathlon. Wil jij mij ook graag nog steunen, maar is het er gewoon nog niet van gekomen? Doe er dan snel wat mee, want het kan nu nog. Inmiddels kan ik ook vanuit eigen ervaring zeggen dat ik het werk van Open Doors van harte kan aanbevelen (zie vorige blog).

Een verrassing bij de luchthaven in Nederland

Elke euro telt, zo ook elke meter. Ten slotte, wil ik jou dan ook uitdagen met de volgende vraag: Is een Muskathlon misschien niet wat voor jou? Om daar beter achter te kunnen komen óf gewoon omdat jij een grote supporter van mij bent geweest, wil ik jou ook uitnodigen om mee te gaan naar de Muskathlon Celebration op 30 november 2018 vanaf 19:30 in Veenendaal. Iedereen van harte bedankt voor elke vorm van steun!

Wil je graag nog meer verhalen horen? In een goed gesprek aan de koffietafel deel ik graag nog meer van mijn verhalen en wat ik daaruit heb geleerd. Ter informatie, sommige foto’s in dit verhaal zijn door reisgenoten of Open Doors gemaakt.