Inmiddels heb ik de Muskathlon Jordanië 2018 erop zitten. Een week lang ondergedompeld in de Arabische cultuur met drie verschillende hoogtepunten: Toeristisch, project bezoeken en sport. In dit deel ga ik wat delen over de project bezoeken.

Project bezoeken
Na onze toeristisch verblijf in Jerash hoorde we van organisaties die actief betrokken zijn bij de ondersteuning van de lokale kerken. Het mooie tijdens de reis was dat duidelijk te zien was hoe deze organisaties hun middelen inzetten om lokale kerken te steunen met voedselpakketten voor vluchtelingen, leesmaterialen en Bijbels. In de dagen daarna mochten we mensen bezoeken, die gevlucht waren uit Syrië en Irak. Hun verhalen waren aangrijpend en oprecht. Verhalen die ik niet zo snel zal vergeten.

Leesmaterialen aangeboden door de kerk

Bijvoorbeeld de Irakese vrouw, die bereid was haar verhaal met ons deelde. Zij vertelde dat zij regelmatig uit haar stad in Irak werd verdreven voor een korte tijd. Wanneer ze terugkwamen werden hun huizen bezet en geplunderd door moslims, omdat de rechten van een christen minder zijn. Dit tijdelijk vluchten ging door tot op de dag dat ze definitief weg moest en haar drie opties werden geboden: (i) bekeren tot islam, (ii) hoge (onbetaalbare) belasting betalen of (iii) sterven(/vluchten). In haar stad stierven duizenden christenen. Ze vertelde over oude mensen met diabetes en artritis, welke geen medische hulp konden krijgen. Diabetes… Een paar dagen zonder insuline en ik zou er in die situatie als één van de eerste aan sterven. Dat komt wel even dichtbij. Wat zou ik doen? Zelfs als je erover nadenkt klinkt de eerste optie bekeren tot islam nog wel als iets wat goed te praten valt. Kijk naar hoeveel compromissen de westerse christenen met de wereld om zich heen sluiten. Het lijkt toch veel op het christendom? Ze hebben Jezus als een belangrijke profeet en milde varianten streven juist naar vrede, toch? Familieleden van haar waren vermoord. Ze vertelt dat ze alleen nog haar broer heeft met tranen in de ogen. Ik schiet vol; ik moet even stoppen met vertalen van het Engels naar het Nederlands — vertalen lukt even niet meer.

Is dit het allemaal waard? Toch kiest zij voor Jezus, de Zoon van God, de opgestane HEER en messias; in haar geval kost het alles. Wat weet zij van de waarde van haar geloof dat veel westerse mensen niet weten? Er valt mij nog iets meer op aan haar: Ze heeft een vreugde, maar toont ook haar verdriet, toch is ze niet verbitterd en praat niet over wraak, maar ze is liefdevol en zachtmoedig. Totaal anders dan haar overheersers in Irak. Als wij treuren om het lot van onze zus in Jezus, spreekt ze zelfs woorden om ons te bemoedigen. Ze zegt, “God heeft ons gered, daarom ben ik nog in leven”. En weer hoor je de naam van Jezus terug in haar worden, Jezus betekent namelijk God redt.

Kerkbezoek in Jordanië

Verder vertelt ze over de omzwervingen tot in Turkije en hoe ze uiteindelijke terecht kwam in Jordanië. Ze hoopt ooit naar Canada of Australië te kunnen. Eigenlijk helemaal niet voor haar zelf, maar puur en alleen voor haar kinderen. Zij droomt van een betere toekomst voor hen. Is dit een verwarde vrouw, die een dwaze keuze maakt voor een onbekende God, of is dit een vrouw, die iets ziet wat andere niet zien; een geloof dat God haar redden zal door Jezus Christus, ondanks alles wat ze heeft gezien en heeft meegemaakt? Ik zie een vrouw met gezond verstand, die moedige keuzes maakt voor God, die ze persoonlijk wel moet kennen en waar ze helemaal op aan kan. Wat zie jij? Aan het eind van de gesprekken vragen we of de Irakese vrouwen in het midden van ons groepje willen komen staan zodat wij voor ze kunnen bidden; we zijn allen geraakt.

Muurschilderingen bij kerk

Het zijn de kinderen van deze mensen voor wie wij een fundag hebben georganiseerd. Kinderen, die veel hebben meegemaakt, en waarvan de ouders nu niets liever willen dan een hoopvolle toekomst voor hun kinderen. Die dag is de vreugde van de kinderen als een niet te stoppen fontein. Overal rennen kinderen, ze lachen, springen en dansen. En wij doen mee. Ook zie ik twee bleke kinderen aan de zijlijn staan. Hun ogen zeggen iets over wat ze hebben meegemaakt. Hun vader moedigt de kinderen aan om mee te doen. Ze durven nog niet. Ik nodig ze uit om nog even zak te lopen, terwijl ik de zakken aanreik. Ze trekken de zakken aan en ik tel af. Wanneer ze de finish hebben bereikt geef ik hen allebei een high five en plotseling zie ik opeens een lach verschijnen. De feestvreugde gaat door. De kinderen maken vriendjes en genieten van hun happy meal (of van het speelgoed wat erbij kwam). Aan het eind komt nog een jong meisje langs lopen en geeft ons spontaan stuk voor stuk een hug.

Zaklopen bij de fundag voor de kinderen

Ze zeggen niet voor niets dat een Muskathlon je leven veranderd. Dit zijn slechts een paar verhalen van wat ik daar heb meegemaakt. Dan heb ik nog niet gesproken over het jongetje bij de speeltuin in de kerk, de twee huisbezoeken en de indrukwekkende getuigenissen. Terwijl ik daar probeer te geven, ontvang ik een heleboel lessen en visie, welke ik thuis niet had kunnen ontdekken.

Wil je graag nog meer verhalen horen? In een goed gesprek aan de koffietafel deel ik graag nog meer van mijn verhalen en wat ik daaruit heb geleerd. Ter informatie, sommige foto’s in dit verhaal zijn door reisgenoten of Open Doors gemaakt.