Vandaag is het Stille Zaterdag; de dag tussen de dood van Jezus en Zijn opstanding. Het was de dag waarop het leek dat Jezus was verslagen. Toch had Jezus van te voren al gezegd dat het anders zou aflopen. Maar eigenlijk was de moed zelfs bij zijn discipelen in de schoenen gezonken nadat hun Rabbi was gestorven. Wij weten nu dat het anders afloopt. Maar ook vandaag kennen wij nog momenten in het leven waardoor je geloof flink op de proef kan worden gesteld. Ook vandaag zijn er woorden, die Jezus heeft gezegd, waarvan wij ze nu wel kennen, en zelfs nu nog door omstandigheden in twijfel raken. Jezus waarschuwt hiervoor met de gelijkenis van de Zaaier (Matteüs 13:24-30,36-43) en ook in het verwijt dat Hij geeft richting het wantrouwen/ongeloof van zijn discipelen als ze Hem eindelijk zien na Zijn opstanding (Marcus 16:14). Rondom de noodzaak van volhardend gebed benadrukt Jezus nog eens extra dat Hij spoedig recht zal verschaffen en vraagt Hij zich af of Hij geloof zal vinden op aarde (Lucas 18:8). We moeten blijven vertrouwen en de hoop niet opgeven, want anders zien we morgenochtend door onze tranen niet meer, dat het niet de tuinman is, maar de opgestane Jezus (Johannes 20:11-18).

Hardloopblessure

Dan vraag je je misschien af, waarom schrijf jij nu specifiek hierover op jouw blog rondom je Muskathlon? Nou de afgelopen tijd had ik zoals je dat zou kunnen noemen wat pech. Ik kreeg opeens last van, wat ze in de hardloopwereld noemen, een runners knee. Dat is een acute blessure, die te maken heeft met een soort ontsteking rondom de knie. Dit heeft als gevolg dat ik veel pijn heb, in mijn geval zelfs al na 1 km hardlopen. Een herstelperiode kan soms maanden duren. Ik moet dus flink gas terugnemen en naar een sportfysiotherapeut gaan om deze klachten aan te pakken. Dit is voor mij een flinke tegenvaller; vooral net vóór de Batavierenrace, waar ik eigenlijk wel aan mee zou willen doen. In één weekend kreeg ik het ene na het andere over mij heen: Een runners knee, een treinincident, een nachtmerrie, een mislukte cake en een kapot telefoonscherm. Achteraf realiseerde ik me dat dit toch allemaal wel een beetje veel voor me was. Inmiddels heb ik al wel weer een gelukte cake gemaakt en is mijn telefoonscherm alweer gemaakt. Er waren gelukkig ook mooie gebeurtenissen in de afgelopen week: Ervaren dat God dichtbij is als ik bid, ontmoeting met mensen en vieren van mijn verjaardag met mooie cadeaus (waaronder giften voor de Muskathlon en nieuwe hardloopuitrusting).

Vertrouw op God, ook op je Stille Zaterdag.

Vandaag liep ik ook nog een keer hard. Het viel helaas nog wat tegen, maar ik spreek vandaag mijn vertrouwen uit naar God.  Mijn weg is niet makkelijk, maar God heeft het in de hand. Ik zie de blikken van mensen weer voor me die met ongeloof naar mij keken als ze hoorde dat ik met diabetes 21 km wil gaan rennen en de verlammende woorden spraken om vooral voorzichtig te zijn. Ook herinner ik de moeilijke gebeurtenissen van levensjaren, en denk ik bij mijzelf “Hoelang nog?” en “Mag het alstublieft anders?”.  Ik voel de neiging om te twijfelen, maar niet vandaag! Niet op Stille Zaterdag! Geloof, Björn, geloof… ook wanneer niemand je aanmoedigt op het moment dat jij het echt nodig hebt. Bij de finish juicht iedereen, maar wie juicht mij nog toe als ik alleen train en oefeningen doe met een sportblessure? Wie moedigt mij aan in het absurde idee om 21 km te gaan hardlopen mét diabetes in Jordanië? Daarin is Jezus de eerste geweest, en moedigt Hij mij aan; ook vandaag.