Inmiddels heb ik de Muskathlon Jordanië 2018 erop zitten. Een week lang ondergedompeld in de Arabische cultuur met drie verschillende hoogtepunten: Toeristisch, project bezoeken en sport. In dit deel ga ik wat delen over het sportieve deel.
Sportieve deel
Madaba, 11 oktober 2018, 4:30 ’s ochtends. De wekker gaat. Ik heb inmiddels de kamer voor mijzelf alleen. Mijn kamergenoot Christian is met de groep wandelaars in de avond van 10 oktober vertrokken. Zij lopen de hele nacht door en komen pas uren nadat ik de finish heb bereikt aan. Ze lopen wel hetzelfde traject. Op de stoel in mijn kamer heb ik mijn Muskathlon shirt klaargelegd met het opgespelde startnummer. Op 9 oktober 2018 hiervoor hebben we nog een oefenrondje gedaan vanuit het hotel. Dit was een rondje van ongeveer 6 km; een heerlijk switch tussen het bezoeken van projecten en het sportieve deel. Dit had ook het gevolg dat daarna bijna iedereen, op advies, serieus sporter’s O.R.S. begint te drinken om goed gehydrateerd te kunnen starten. En dat is niet niks met schijnbaar 1 liter per persoon per dag extra. Ik besluit met diabetes mijn eigen strategie te volgen door veel water te drinken in de dagen ervoor en te vertrouwen op God, die mij kracht geeft. En dan is dé dag aangebroken, het is 11 oktober, de dag van de Muskathlon.

Tijdens het oefenrondje van 6 km
Rond 4:30 in de ochtend trek ik mijn sportkleren aan. Het is extreem vroeg. In Nederland is het nog een uur vroeger. Voor wie wil is er nog ontbijt een half uur voordat we vertrekken met de bus. Ik sla het ontbijt over, zoals ik gewend ben. De bus vertrekt om 5:00 naar de locatie. Buiten is alles nog donker op het moment aankomst op de startlocatie. Het is een paardenstal. Langzaam begint het te schemeren, de zon komt op en iets over 6:00 vertrekken wij van de locatie. Maar voordat wij van start gaan krijgen wij nog een korte motiverende toespraak van Wouter, die ons de hele week al heeft geïnspireerd met zijn overdenkingen. We worden bewust van deze climax waarmee we ons grote avontuur mogen afsluiten. We mogen de strijd voortzetten voor onze vervolgde broers en zussen. We gaan bidden. Alle Muskathleten knielen; ik dus ook. Ik kniel op mijn rechterbeen en raak met mijn rechterhand de grond; niet wetende wat mij 7 km vanaf deze locatie zou overkomen.

Mijn team is klaar voor de start
Dan breekt het besef weer eens door dat het een wonder is dat ik hier mag starten. Het is niet vanzelfsprekend om te starten. Ik heb inmiddels al bijna een week lang voedsel gegeten met de kans op reizigersziekte en de kans dat ik gluten binnen zou krijgen. Vergeet dan niet dat de week mentaal en fysiek al zeer intensief is geweest met de project bezoeken en toeristische activiteiten. Het is verder warm, emoties van de bezoeken zijn nog vers en de nachten zijn zeer kort; “slapen doe je thuis” is het motto. Tegelijk is er de uitdaging mijn suikers met diabetes goed te houden. En niet te vergeten dat 21 km een enorm stuk hardlopen is door een heuvelachtig landschap met veel onverharde wegen.
Tegelijk valt me op dat iedereen een ongelofelijke mentaliteit heeft, waarvan ik alleen maar kan zeggen: That’s the Spirit! Niemand klaagt (althans ik heb het niet gehoord). Ook Albert niet, met wie ik de dag ervoor mocht bidden voor zijn pees. Hij vertelde mij toen, dat hij last heeft van zijn pees, waardoor hij vermoed dat met die pijn de hele marathon waarschijnlijk niet gaat lukken. Ik praat met hem erover dat het belangrijk is dat Jezus erbij is en biedt aan om voor genezing te bidden. Ik vraag of hij het wil testen en de pijn is er nog steeds. Ik druk hem op het hart dat het Jezus is als hij geneest, en zeg dat hij maar moet afwachten tot bij de race zelf. Probeer het maar gewoon. We zullen zien. Ook hij staat nu bij de start. Het startsein wordt gegeven en we vertrekken. Daar gaan we. We zijn allen getuigen van een prachtige zonsopkomst, die straalt op ons pad. De kilometers gaan snel. Ik loop voorop in een klein groepje renners. Het loopt heerlijk en ik geniet van de omgeving.

Tijdens het begin van de halve marathon
Maar dan plotseling val ik voorover. We hebben nog maar 7 km hardgelopen. Ik struikel over een hobbel in de weg en kom terecht op mijn rechterknie en mijn rechterarm. In een flits hoor ik iemand mijn naam noemen achter mij. Ik krabbel vlug overeind. De groep, die achter mij zit kijkt wat er gaat gebeuren. Het zijn schaafwonden. Ik doe een ruime hoeveelheid water over de wonden. Nog een paar kilometer en we zijn bij een medische post. Jos spreekt in een reflex een gebed over mij uit. Al snel schiet mij de tekst in gedachte:
“want al valt een rechtvaardige zevenmaal, hij staat weer op,” ~ Spreuken 24:16a

Het medische team verbindt mijn wonden
De woorden geven mijn kracht. Ik moedig er mijzelf en de mensen om mij heen mee aan, die zien dat ik gevallen was. Ik loop door en bereik de medische post. De wonden worden uitstekend verzorgd. Wel moet ik even op de tanden op elkaar doen als er direct alcohol disinfectants op de wonden moet worden aangebracht. Ik word verbonden en ren door samen met mijn buddy Art; hij wijkt niet van mijn zijde. Tijdens het rennen maken we behoorlijk wat hoogtemeters (totaal: 268 meter) en het terrein is niet overal geasfalteerd. We bereiken een volgende post. Ik word opnieuw opgelapt en ik controleer mijn suiker. Het is 7.5 mmol/l, dat is uitstekend concludeert ook de arts die mee is. Ook het laatste deel ga ik door. Vanaf de 16 km komt nog wat extra uitdaging. We komen bij een open veld waar de zon goed op ons schijnt. De frequentie van het aantal drinkposten is ook flink opgehoogd. We houden vol en denken al biddend aan onze broers en zussen in het geloof. Het laatste stuk gaat nog slingerend over een pad omhoog met grote keien, die erg moeilijk lopen. En dan zien we de finish. Art en ik slaan de armen om elkaar heen en lopen voldaan naar de finish. Nog even het laatste trapje op en we zijn binnen! We worden met gejuich van de anderen binnengehaald en ontvangen hugs. Dan zegt Wouter het nog eens recht in mijn gezicht, “strijder voor gerechtigheid!”. Ook andere bereiken de finish. Albert rent een geen gemakkelijke hele marathon, maar wel zonder last te hebben gehad van zijn pees. Wauw, wat gaaf! Ik ben dankbaar voor wat ik heb mogen meemaken; het was zeker een voorrecht. Het is voor mij dan ook het grootste avontuur in mijn leven tot nu toe.

Net over de finish met renbuddy Art
De eindstreep is bereikt; de Muskathlon zit erop. Ik heb meer dan een jaar lang gestreden voor gerechtigheid voor vluchtelingen en kinderen in armoede. Mijn Muskathlon mocht één van de golven van gerechtigheid zijn. Ook na het behalen van het streefbedrag geven mensen nog graag een donatie. Over één week sluiten de (eenmalige en maandelijkse) donatiepagina’s voor mijn Muskathlon. Wil jij mij ook graag nog steunen, maar is het er gewoon nog niet van gekomen? Doe er dan snel wat mee, want het kan nu nog. Inmiddels kan ik ook vanuit eigen ervaring zeggen dat ik het werk van Open Doors van harte kan aanbevelen (zie vorige blog).

Een verrassing bij de luchthaven in Nederland
Elke euro telt, zo ook elke meter. Ten slotte, wil ik jou dan ook uitdagen met de volgende vraag: Is een Muskathlon misschien niet wat voor jou? Om daar beter achter te kunnen komen óf gewoon omdat jij een grote supporter van mij bent geweest, wil ik jou ook uitnodigen om mee te gaan naar de Muskathlon Celebration op 30 november 2018 vanaf 19:30 in Veenendaal. Iedereen van harte bedankt voor elke vorm van steun!
Wil je graag nog meer verhalen horen? In een goed gesprek aan de koffietafel deel ik graag nog meer van mijn verhalen en wat ik daaruit heb geleerd. Ter informatie, sommige foto’s in dit verhaal zijn door reisgenoten of Open Doors gemaakt.
Laatst geüpdatet: 3 november 2018 door Björn
Muskathlon Jordanië 2018 — Deel 3/3
Inmiddels heb ik de Muskathlon Jordanië 2018 erop zitten. Een week lang ondergedompeld in de Arabische cultuur met drie verschillende hoogtepunten: Toeristisch, project bezoeken en sport. In dit deel ga ik wat delen over het sportieve deel.
Sportieve deel
Madaba, 11 oktober 2018, 4:30 ’s ochtends. De wekker gaat. Ik heb inmiddels de kamer voor mijzelf alleen. Mijn kamergenoot Christian is met de groep wandelaars in de avond van 10 oktober vertrokken. Zij lopen de hele nacht door en komen pas uren nadat ik de finish heb bereikt aan. Ze lopen wel hetzelfde traject. Op de stoel in mijn kamer heb ik mijn Muskathlon shirt klaargelegd met het opgespelde startnummer. Op 9 oktober 2018 hiervoor hebben we nog een oefenrondje gedaan vanuit het hotel. Dit was een rondje van ongeveer 6 km; een heerlijk switch tussen het bezoeken van projecten en het sportieve deel. Dit had ook het gevolg dat daarna bijna iedereen, op advies, serieus sporter’s O.R.S. begint te drinken om goed gehydrateerd te kunnen starten. En dat is niet niks met schijnbaar 1 liter per persoon per dag extra. Ik besluit met diabetes mijn eigen strategie te volgen door veel water te drinken in de dagen ervoor en te vertrouwen op God, die mij kracht geeft. En dan is dé dag aangebroken, het is 11 oktober, de dag van de Muskathlon.
Tijdens het oefenrondje van 6 km
Rond 4:30 in de ochtend trek ik mijn sportkleren aan. Het is extreem vroeg. In Nederland is het nog een uur vroeger. Voor wie wil is er nog ontbijt een half uur voordat we vertrekken met de bus. Ik sla het ontbijt over, zoals ik gewend ben. De bus vertrekt om 5:00 naar de locatie. Buiten is alles nog donker op het moment aankomst op de startlocatie. Het is een paardenstal. Langzaam begint het te schemeren, de zon komt op en iets over 6:00 vertrekken wij van de locatie. Maar voordat wij van start gaan krijgen wij nog een korte motiverende toespraak van Wouter, die ons de hele week al heeft geïnspireerd met zijn overdenkingen. We worden bewust van deze climax waarmee we ons grote avontuur mogen afsluiten. We mogen de strijd voortzetten voor onze vervolgde broers en zussen. We gaan bidden. Alle Muskathleten knielen; ik dus ook. Ik kniel op mijn rechterbeen en raak met mijn rechterhand de grond; niet wetende wat mij 7 km vanaf deze locatie zou overkomen.
Mijn team is klaar voor de start
Dan breekt het besef weer eens door dat het een wonder is dat ik hier mag starten. Het is niet vanzelfsprekend om te starten. Ik heb inmiddels al bijna een week lang voedsel gegeten met de kans op reizigersziekte en de kans dat ik gluten binnen zou krijgen. Vergeet dan niet dat de week mentaal en fysiek al zeer intensief is geweest met de project bezoeken en toeristische activiteiten. Het is verder warm, emoties van de bezoeken zijn nog vers en de nachten zijn zeer kort; “slapen doe je thuis” is het motto. Tegelijk is er de uitdaging mijn suikers met diabetes goed te houden. En niet te vergeten dat 21 km een enorm stuk hardlopen is door een heuvelachtig landschap met veel onverharde wegen.
Tegelijk valt me op dat iedereen een ongelofelijke mentaliteit heeft, waarvan ik alleen maar kan zeggen: That’s the Spirit! Niemand klaagt (althans ik heb het niet gehoord). Ook Albert niet, met wie ik de dag ervoor mocht bidden voor zijn pees. Hij vertelde mij toen, dat hij last heeft van zijn pees, waardoor hij vermoed dat met die pijn de hele marathon waarschijnlijk niet gaat lukken. Ik praat met hem erover dat het belangrijk is dat Jezus erbij is en biedt aan om voor genezing te bidden. Ik vraag of hij het wil testen en de pijn is er nog steeds. Ik druk hem op het hart dat het Jezus is als hij geneest, en zeg dat hij maar moet afwachten tot bij de race zelf. Probeer het maar gewoon. We zullen zien. Ook hij staat nu bij de start. Het startsein wordt gegeven en we vertrekken. Daar gaan we. We zijn allen getuigen van een prachtige zonsopkomst, die straalt op ons pad. De kilometers gaan snel. Ik loop voorop in een klein groepje renners. Het loopt heerlijk en ik geniet van de omgeving.
Tijdens het begin van de halve marathon
Maar dan plotseling val ik voorover. We hebben nog maar 7 km hardgelopen. Ik struikel over een hobbel in de weg en kom terecht op mijn rechterknie en mijn rechterarm. In een flits hoor ik iemand mijn naam noemen achter mij. Ik krabbel vlug overeind. De groep, die achter mij zit kijkt wat er gaat gebeuren. Het zijn schaafwonden. Ik doe een ruime hoeveelheid water over de wonden. Nog een paar kilometer en we zijn bij een medische post. Jos spreekt in een reflex een gebed over mij uit. Al snel schiet mij de tekst in gedachte:
“want al valt een rechtvaardige zevenmaal, hij staat weer op,” ~ Spreuken 24:16a
Het medische team verbindt mijn wonden
De woorden geven mijn kracht. Ik moedig er mijzelf en de mensen om mij heen mee aan, die zien dat ik gevallen was. Ik loop door en bereik de medische post. De wonden worden uitstekend verzorgd. Wel moet ik even op de tanden op elkaar doen als er direct alcohol disinfectants op de wonden moet worden aangebracht. Ik word verbonden en ren door samen met mijn buddy Art; hij wijkt niet van mijn zijde. Tijdens het rennen maken we behoorlijk wat hoogtemeters (totaal: 268 meter) en het terrein is niet overal geasfalteerd. We bereiken een volgende post. Ik word opnieuw opgelapt en ik controleer mijn suiker. Het is 7.5 mmol/l, dat is uitstekend concludeert ook de arts die mee is. Ook het laatste deel ga ik door. Vanaf de 16 km komt nog wat extra uitdaging. We komen bij een open veld waar de zon goed op ons schijnt. De frequentie van het aantal drinkposten is ook flink opgehoogd. We houden vol en denken al biddend aan onze broers en zussen in het geloof. Het laatste stuk gaat nog slingerend over een pad omhoog met grote keien, die erg moeilijk lopen. En dan zien we de finish. Art en ik slaan de armen om elkaar heen en lopen voldaan naar de finish. Nog even het laatste trapje op en we zijn binnen! We worden met gejuich van de anderen binnengehaald en ontvangen hugs. Dan zegt Wouter het nog eens recht in mijn gezicht, “strijder voor gerechtigheid!”. Ook andere bereiken de finish. Albert rent een geen gemakkelijke hele marathon, maar wel zonder last te hebben gehad van zijn pees. Wauw, wat gaaf! Ik ben dankbaar voor wat ik heb mogen meemaken; het was zeker een voorrecht. Het is voor mij dan ook het grootste avontuur in mijn leven tot nu toe.
Net over de finish met renbuddy Art
De eindstreep is bereikt; de Muskathlon zit erop. Ik heb meer dan een jaar lang gestreden voor gerechtigheid voor vluchtelingen en kinderen in armoede. Mijn Muskathlon mocht één van de golven van gerechtigheid zijn. Ook na het behalen van het streefbedrag geven mensen nog graag een donatie. Over één week sluiten de (eenmalige en maandelijkse) donatiepagina’s voor mijn Muskathlon. Wil jij mij ook graag nog steunen, maar is het er gewoon nog niet van gekomen? Doe er dan snel wat mee, want het kan nu nog. Inmiddels kan ik ook vanuit eigen ervaring zeggen dat ik het werk van Open Doors van harte kan aanbevelen (zie vorige blog).
Een verrassing bij de luchthaven in Nederland
Elke euro telt, zo ook elke meter. Ten slotte, wil ik jou dan ook uitdagen met de volgende vraag: Is een Muskathlon misschien niet wat voor jou? Om daar beter achter te kunnen komen óf gewoon omdat jij een grote supporter van mij bent geweest, wil ik jou ook uitnodigen om mee te gaan naar de Muskathlon Celebration op 30 november 2018 vanaf 19:30 in Veenendaal. Iedereen van harte bedankt voor elke vorm van steun!
Wil je graag nog meer verhalen horen? In een goed gesprek aan de koffietafel deel ik graag nog meer van mijn verhalen en wat ik daaruit heb geleerd. Ter informatie, sommige foto’s in dit verhaal zijn door reisgenoten of Open Doors gemaakt.
Laatst geüpdatet: 27 oktober 2018 door Björn
Muskathlon Jordanië 2018 — Deel 2/3
Inmiddels heb ik de Muskathlon Jordanië 2018 erop zitten. Een week lang ondergedompeld in de Arabische cultuur met drie verschillende hoogtepunten: Toeristisch, project bezoeken en sport. In dit deel ga ik wat delen over de project bezoeken.
Project bezoeken
Na onze toeristisch verblijf in Jerash hoorde we van organisaties die actief betrokken zijn bij de ondersteuning van de lokale kerken. Het mooie tijdens de reis was dat duidelijk te zien was hoe deze organisaties hun middelen inzetten om lokale kerken te steunen met voedselpakketten voor vluchtelingen, leesmaterialen en Bijbels. In de dagen daarna mochten we mensen bezoeken, die gevlucht waren uit Syrië en Irak. Hun verhalen waren aangrijpend en oprecht. Verhalen die ik niet zo snel zal vergeten.
Leesmaterialen aangeboden door de kerk
Bijvoorbeeld de Irakese vrouw, die bereid was haar verhaal met ons deelde. Zij vertelde dat zij regelmatig uit haar stad in Irak werd verdreven voor een korte tijd. Wanneer ze terugkwamen werden hun huizen bezet en geplunderd door moslims, omdat de rechten van een christen minder zijn. Dit tijdelijk vluchten ging door tot op de dag dat ze definitief weg moest en haar drie opties werden geboden: (i) bekeren tot islam, (ii) hoge (onbetaalbare) belasting betalen of (iii) sterven(/vluchten). In haar stad stierven duizenden christenen. Ze vertelde over oude mensen met diabetes en artritis, welke geen medische hulp konden krijgen. Diabetes… Een paar dagen zonder insuline en ik zou er in die situatie als één van de eerste aan sterven. Dat komt wel even dichtbij. Wat zou ik doen? Zelfs als je erover nadenkt klinkt de eerste optie bekeren tot islam nog wel als iets wat goed te praten valt. Kijk naar hoeveel compromissen de westerse christenen met de wereld om zich heen sluiten. Het lijkt toch veel op het christendom? Ze hebben Jezus als een belangrijke profeet en milde varianten streven juist naar vrede, toch? Familieleden van haar waren vermoord. Ze vertelt dat ze alleen nog haar broer heeft met tranen in de ogen. Ik schiet vol; ik moet even stoppen met vertalen van het Engels naar het Nederlands — vertalen lukt even niet meer.
Is dit het allemaal waard? Toch kiest zij voor Jezus, de Zoon van God, de opgestane HEER en messias; in haar geval kost het alles. Wat weet zij van de waarde van haar geloof dat veel westerse mensen niet weten? Er valt mij nog iets meer op aan haar: Ze heeft een vreugde, maar toont ook haar verdriet, toch is ze niet verbitterd en praat niet over wraak, maar ze is liefdevol en zachtmoedig. Totaal anders dan haar overheersers in Irak. Als wij treuren om het lot van onze zus in Jezus, spreekt ze zelfs woorden om ons te bemoedigen. Ze zegt, “God heeft ons gered, daarom ben ik nog in leven”. En weer hoor je de naam van Jezus terug in haar worden, Jezus betekent namelijk God redt.
Kerkbezoek in Jordanië
Verder vertelt ze over de omzwervingen tot in Turkije en hoe ze uiteindelijke terecht kwam in Jordanië. Ze hoopt ooit naar Canada of Australië te kunnen. Eigenlijk helemaal niet voor haar zelf, maar puur en alleen voor haar kinderen. Zij droomt van een betere toekomst voor hen. Is dit een verwarde vrouw, die een dwaze keuze maakt voor een onbekende God, of is dit een vrouw, die iets ziet wat andere niet zien; een geloof dat God haar redden zal door Jezus Christus, ondanks alles wat ze heeft gezien en heeft meegemaakt? Ik zie een vrouw met gezond verstand, die moedige keuzes maakt voor God, die ze persoonlijk wel moet kennen en waar ze helemaal op aan kan. Wat zie jij? Aan het eind van de gesprekken vragen we of de Irakese vrouwen in het midden van ons groepje willen komen staan zodat wij voor ze kunnen bidden; we zijn allen geraakt.
Muurschilderingen bij kerk
Het zijn de kinderen van deze mensen voor wie wij een fundag hebben georganiseerd. Kinderen, die veel hebben meegemaakt, en waarvan de ouders nu niets liever willen dan een hoopvolle toekomst voor hun kinderen. Die dag is de vreugde van de kinderen als een niet te stoppen fontein. Overal rennen kinderen, ze lachen, springen en dansen. En wij doen mee. Ook zie ik twee bleke kinderen aan de zijlijn staan. Hun ogen zeggen iets over wat ze hebben meegemaakt. Hun vader moedigt de kinderen aan om mee te doen. Ze durven nog niet. Ik nodig ze uit om nog even zak te lopen, terwijl ik de zakken aanreik. Ze trekken de zakken aan en ik tel af. Wanneer ze de finish hebben bereikt geef ik hen allebei een high five en plotseling zie ik opeens een lach verschijnen. De feestvreugde gaat door. De kinderen maken vriendjes en genieten van hun happy meal (of van het speelgoed wat erbij kwam). Aan het eind komt nog een jong meisje langs lopen en geeft ons spontaan stuk voor stuk een hug.
Zaklopen bij de fundag voor de kinderen
Ze zeggen niet voor niets dat een Muskathlon je leven veranderd. Dit zijn slechts een paar verhalen van wat ik daar heb meegemaakt. Dan heb ik nog niet gesproken over het jongetje bij de speeltuin in de kerk, de twee huisbezoeken en de indrukwekkende getuigenissen. Terwijl ik daar probeer te geven, ontvang ik een heleboel lessen en visie, welke ik thuis niet had kunnen ontdekken.
Wil je graag nog meer verhalen horen? In een goed gesprek aan de koffietafel deel ik graag nog meer van mijn verhalen en wat ik daaruit heb geleerd. Ter informatie, sommige foto’s in dit verhaal zijn door reisgenoten of Open Doors gemaakt.
Laatst geüpdatet: 22 oktober 2018 door Björn
Muskathlon Jordanië 2018 — Deel 1/3
Iets meer dan één week geleden kwam ik terug in Nederland van mijn grootste avontuur in mijn leven tot nu toe: De Muskathlon Jordanië 2018. We werden een week lang ondergedompeld in de Arabische cultuur met drie verschillende hoogtepunten: Toeristisch, project bezoek en sport. Vaak werd pas op de dag zelf definitief duidelijk wat we precies zouden gaan doen. De eerste paar dagen bezochten we de projecten en de laatste paar dagen waren voor de sport; onze toeristische activiteiten mengde zich door de dagen heen. Ik wil jou een klein beetje proberen mee te nemen op deze onvergetelijke reis. In dit eerste deel neem ik jullie mee op het toeristische deel van mijn reis.
Toeristische plekken
Aan het begin van de reis, verbleven we in de hoofdstad Amman na aankomst op het vliegveld “Queen Alia International Airport” vernoemd naar één van de helaas overleden vrouwen van de koning van Jordanië, legde onze gids uit. Ik was opeens in een totaal andere wereld beland samen met een groep enthousiaste Muskathleten. Neem bijvoorbeeld de huizen, ze zijn meestal gemaakt van kalksteen met bovenop een plat daken waarop watertonnen of schotelantennes staan. Je kunt gemakkelijk zien hoeveel bewoonbare kamers een huis heeft door van buitenaf het aantal airco installaties te tellen. De gebieden zijn wildernis en woestijn. Op veel plekken zijn olijfbomen te zien, vaak zelfs in netjes aangelegde boomgaarden. Het verkeer is chaotisch. De mensen zijn vriendelijk en gastvrij. Overal waar je komt kom je zo in gesprek, “Where are you from?” “From Holland” “Welcóme to Jordan!”. Als je oogcontact maakt groeten de mensen je zelfs in de drukke steden. Vanuit de bus zie je regelmatig tenten van bedoeïenen en een grote kudde schapen.
Bedoeïen met kudde schapen
Ten noorden van Amman ligt een bijzondere plaats genaamd Jerash, welke wij met onze groep hebben bezocht. Jerash is één van de reünies vanuit de Romeinse overheersing. Het is een relatief recentelijk vrijgekomen archeologische “goudmijn” waar nog 80% van alle opgravingen onder de grond ligt. Deze reünies waren nog goed in tact, maar net zoals de goden van toen waren de tempels kapot. Bij een overdenking werd dit nog eens benadrukt met dat Jezus nog steeds een levende kerk heeft, en dat juist een soortgelijke plek door Jezus wordt aangewezen als een plek waar de kerk van God wordt gebouwd en de poorten van de hel haar niet zullen overweldigen. We sloten af met een gebed. Juist op het moment dat we begonnen te bidden begonnen de minaretten hun gebeden rond te bazuinen. Een clash tussen de wereld, die Jezus erkent als messias, Zoon van God, die gestorven is begraven en opgestaan uit de dood, en de wereld die Jezus hoogstens ziet als een belangrijke profeet.
Reünie in Jerash
In onze reis bezochten we plekken, die in de Bijbel genoemd worden. Ik heb gestaan met de voeten op de laagste plaats op aarde, in de Dode Zee, waar ooit Sodom en Gomorrah heeft gelegen. Ook heb ik mogen staan op de berg waar Mozes mogelijk heeft uitgekeken naar het beloofde land om stukken van de Jordaan te zien, groene vlaktes van Jericho en de bergen bij Jeruzalem. Ik heb gelopen waar het volk van God het beloofde land in mocht trekken onder leiding van Jozua. Ik ben geweest op de vermoedelijke locatie waar David, de fout beging met Batseba, de vrouw van Uria. We hebben de rivier de Jabbok gekruist waar Jakob worstelde met een engel van God. Ik heb gelopen in het beloofde land dat was toebedeeld aan de stammen Manasse, Gad en Ruben. Plekken waar ook Abraham en zijn familie zijn geweest. En bovenal dicht in de buurt van waar Jezus is geweest.
Uitzicht vanaf de Berg Nebo
Het voordeel van het zijn van sporter is dat je goed moet eten. Elke dag aten we eigenlijk drie keer per dag warm. Het was erg lekker eten en ik wil eigenlijk niet meer zonder de hummus. Ik kreeg verder ook hulp van de koks, die mij assisteerde met mijn glutenvrije dieetrestricties. Dat is eigenlijk, boven verwachting, goed gegaan. Daar ben ik dan ook erg dankbaar voor, want dat was best spannend voor mij. Ik heb namelijk soms dingen gegeten waar ik toch wel mijn twijfels over had of het niet toch gluten bevatte.
Kortom, ik heb bijzondere dingen van het land mogen zien. Mijn voorstellingsvermogen bij de verhalen in de Bijbel is gegroeid. Het was heel gaaf dat wij ook deze toeristische dingen mochten meekrijgen in deze bijzondere reis.
Groepsfoto op de top van de berg Nebo
Heb je interesse in meer verhalen? Vraag me er gerust eens naar onder het genot van een bakje thee. Ik ben bezig met een fotoboek voor persoonlijke verwerking en om de verhalen makkelijk te kunnen delen aan de koffietafel. Ter informatie, sommige foto’s in dit verhaal zijn door reisgenoten of Open Doors gemaakt.
Laatst geüpdatet: 30 september 2018 door Björn
Uitzwaaiblog
Het is bijna zo ver! Nog één week en dan zit ik in een land met een minimum temperatuur van 20 graden Celsius. Een land waar de zon krachtig schijnt, overal zanderige wegen te zien zijn en de mensen Arabisch spreken. Ik ga binnenkort, D.V., naar Jordanië. Eindelijk even weg, op avontuur; een avontuur samen met God en een groep enthousiaste mensen. De afgelopen tijd is eigenlijk behoorlijk hectisch voor mij geweest. Ongeveer de hele zomervakantie heb ik doorgewerkt aan mijn proefschrift. Deze week zet ik de spreekwoordelijke puntjes op de i, en doe ik mijn laatste voorbereidingen voor mijn reis.
Muskathlon Uitzwaaiavond
Een kort tijdje geleden was ik bij de Muskathlon uitzwaaiavond. En daar begon het allemaal wel weer steeds meer te kriebelen. We zaten in de zaal, en een filmpje wordt aangezet over de Muskathlon, ik voelde bewogenheid. Naast mij zit een muskathleet, met wie ik al vaker heb meegereden naar de Muskathlon avonden, zo ook deze keer. “Het is begonnen, Björn”, fluistert hij aan mij; juist terwijl ik het gevoel ervaar alsof we op een geestelijke manier opstijgen als in een vliegtuig. Het is inderdaad daar al begonnen; wij ontvingen een zegen, gebed, bemoedigende woorden en de laatste informatie. Gedurende de avond, voelde ik de inpakstress en andere spanningen naar bovenkomen, en tegelijk het verlangen om het nu allemaal eindelijk te gaan meemaken. Het is meer dan een jaar drukke voorbereiding geweest; ik ben er nu wel echt aan toe! Tegelijk is het ook wel weer spannend, en groeit de inpakstress. “Oh, jah, dat moet nog mee!” “Oei, heb ik wel overal aan gedacht?”
Je kunt je voorstellen dat voor mij de druk erg hoog ligt. En juist dan groeit de lijst met dingen die belangrijk zijn én urgent (bijv. zoiets als een kapotte wasmachine en nachtelijke geluidsoverlast). Daarom hou ik het simpel: Ik doe mijn best, en God zorgt voor de rest. Ik hou het overzichtelijk met twee hoofdtaken en duidelijke lijstjes van wat ik moet doen. Bovenal blijf ik bidden vanuit vertrouwen in God.
Dromen komen uit
God voorziet in zoveel in een mensenleven. Hij weet hoeveel wij hem nodig hebben in werkelijk alles. Hij heeft ons ook aan elkaar gegeven om goede dromen te kunnen verwezenlijken. Zo was mijn droom om 10.000€ te verzamelen eerst voor Compassion in Ecuador en later voor Open Doors in Jordanië, om zo mee te werken aan Gods rijk. Inmiddels heb ik mijn doel mogen bereiken doordat er 10.773€ is opgehaald! Dat is prachtig om te zien.
Tijdens mijn reis wil ik dus een halve marathon gaan lopen. Inmiddels heb ik mijn tweede halve marathon gelopen in Nederland. Dit was het droomrondje van mijn aardse vader, die hij graag had willen lopen. Nu rende ik het rondje, als zijn zoon. En straks, in Jordanië, mag ik mee rennen in het droomrondje van mijn Hemelse Vader.
Tijdens de reis
Wanneer ik binnenkort in Jordanië zit, zal de Muskathlon hierover ook familie en vrienden op de hoogte houden door leuke updates te geven op https://muskathlon.nl en https://facebook.com/muskathlon. Bid jij verder mee voor een veilige en gezegende reis in goede gezondheid?
Ook al gaat niet alles precies zoals wij graag zouden willen zien, toch helpt juist Jezus ons door alles heen. Om af te sluiten wil ik daarom jullie de favoriete Bijbeltekst delen van Bryan, wie ik sponsor bij Compassion in El Salvador, die hij laatst met mij heeft gedeeld in een brief:
“Alle dingen kan ik aan door Christus, Die mij kracht geeft.” ~ Fillipenzen 4:13 (HSV)
Laatst geüpdatet: 16 augustus 2018 door Björn
Een gewone zaterdag
Het is zaterdagochtend. Vrolijk stap ik rond een uurtje of 11 uit bed. Zo… Heb ík daar even heerlijk uitgeslapen. Eigenlijk voel ik me ook een beetje slaperig. Vlot grabbel ik mijn sportkleding bij elkaar. Het fel rode shirtje met de Muskathlon tekst en het zwarte broekje met blauwe strepen. Zoals ik altijd doe met hardlopen in de ochtend, stap ik het liefst de deur uit zonder enig ontbijt. Nou ja, “in de ochtend”, zul je misschien denken? Sommige zullen nu eerder denken, “goedemiddag, Björn”, het is namelijk al 11 uur geweest. Mijn lichaam voelt nog niet helemaal gereed om aan de hardlooptocht te beginnen. Van binnen voel ik me grumpy (brommerig) worden. Ik begin te twijfelen of ik wel zo gaan. Misschien een kortere afstand rennen deze keer?
Die twijfel houdt alleen niet lang aan wanneer mijn voorbereiding van start gaat. Ik denk na over hoe ik vorige week alweer 14 km heb hardgelopen. Wat zal ik deze week gaan doen? Over twee maanden zit ik al in Jordanië. Bovendien heb ik met mijn omgeving en zelfs met de internist van het ziekenhuis al vaak gesproken dat ik alvast de 21 km in Nederland wil gaan uitproberen. Helaas, die stap had ik nog niet gezet. De klokt tikt rustig door. Ik kijk even op mijn weerstation op mijn bureau. Als ik ga rennen, dan zou het ook nog wel eens flink warm kunnen zijn; het is namelijk al 21 graden Celsius. Ik begin aan mijn rekoefeningen. Hoewel echt warm? Het is minder warm dan vorige week, toen gaf het weerstation maar liefst 29 graden Celsius aan toen ik terugkwam na het hardlopen. Ach, misschien is het eigenlijk ook wel een goede training voor Jordanië; daar is het namelijk ook warm. Ik rond mijn work-out met rekoefeningen af. Het is tijd om mijn hardlooprugzak te gaan vullen. Wat zal ik eigenlijk meenemen? Zal ik mijn langste afstand proberen te verbreken? Of ga ik mijn eerste halve marathon proberen te rennen? Ik vul mijn rugzak met sleutels, twee sportgels, een reep dextro en een gevulde bidon. Mijn besluit voor het rennen van een lange afstand is daarmee eigenlijk al genomen.
Bloedsuiker is op orde. Check. 0.20 eenheden insuline injecteren. Check. Een glas limonade en nog één glas met water. Check. Ik loop naar buiten en zet mijn horloge aan zodat het GPS gaat zoeken. Zodra mijn GPS is gevonden, begin ik met hardlopen. Ah! GPS gevonden. Én start… 1km… 2km… 3km… Tijdens het hardlopen probeer ik te bidden voor mensen om mij heen, voor de vervolgde christenen en voor kinderen in armoede. Gedisciplineerd nuttig ik elke 5 km een flinke teug water. 5 km… De natuur is prachtig hier. 10km… Rond de 14 km, ontvang ik een vriendelijke groet en een vriendelijke knipoog van een man, die naast zijn vrouw fietst. Ze zien mij ploeteren en ergens is het een mooi gezicht. Nu weet ik het zeker, ik ga voor de 21 km gaan. Ik nuttig daar de sportgel met ongeveer 25 gr koolhydraten, die ik mijzelf had belooft bij 14 km. En niet te vergeten: 0.20 eenheden insuline erbij en een paar slokken water. 15km… Oef, wat een zware meters zijn dit. 20km… Mijn tocht eindigt bij de atletiekbaan van de universiteit. Het laatste rondje op de atletiekbaan begint. Links van mijn loopt een hardloper met een frisse pas alsof hij net is begonnen. Zijn snelheid van rond de 12 km/u is goed; ik loop zelfs nog even met hem mee. Het moment is daar, ik zie 21 km op de stopwatch staan. Snel maak ik mijn laatste rondje af. Ik eindig bij de afstand van 21.12 km, een mooi getal vond ik zelf. Een getal dat me doet denken aan de datum, D.V., van mijn promotie (21-12-2018). En daar doorkruis ik dan een denkbeeldige finishlijn, terwijl ik enthousiast dingen roep als “Yes!”, “Woow!” en “Prijs God!” met bijbehorende armbewegingen, die jij je vast wel kunt voorstellen. Ik registreer een snelheid van ongeveer 10 km/u voor een periode van 2 uur 7 minuten en 24 seconden. Ik ga snel naar huis, want inmiddels is het half twee en ik heb nog geen ontbijt gehad. Dankbaar voel ik me. Het is een gift van God, een prachtige mijlpaal. Eer aan God.
“Jesus said to them, “Come and have breakfast.” None of the disciples dared ask him, “Who are you?” They knew it was the Lord.” ~ Johannes 21:12 (NIV)
Laatst kwam ik dan deze tekst weer eens tegen en zag hoe goed het bij het slot van deze blog paste. De context van die tekst sprak mij eerder al erg aan (zie blog). Nu sprong (uiteraard) vers 21:12 eruit toen ik het las. Ik zie naar Hem uit.
Geplaatst op: 11 juli 2018 door Björn
Oogstseizoen
Het doelbedrag is binnen!
Het moment is daar; het doelbedrag van €10.000,- is, op 19 juni 2018, al helemaal binnen! Om precies te zijn is er €2271,- voor Compassion met Ecuador en €7780,- voor Open Doors met Jordanië, dat samen uitkomt op een totaal van €10.051,- op de teller. Ik vind het prachtig om te zien hoe veel mensen gul hebben bijgedragen aan het behalen van dit doel. Ik ben jullie daarom ook ontzettend dankbaar dat jullie dit samen met mij willen doen. Voor wie nog wil doneren, maandelijkse giften wil overwegen (€7,- staat gelijk aan ongeveer €250,- op de teller) of een spel wil kopen, het kan nog allemaal.
Op weg naar Jordanië
Nu begin ik mijn hoofd mij ook al wat meer voor te bereiden op mijn bezoek in Jordanië. Dit land kenmerkt zich door een overwegend stabiele en goede overheid. De laatste nieuwsberichten over Jordanië waren dan ook uitzonderlijk met betrekking tot de grote protesten tegen de hervorming van het belastingstelsel en de prijsverhogingen. Dit land staat, in tegenstelling tot veel andere omliggende landen, al jaren sterk en goed op zichzelf. Ook christenen hebben in Jordanië voldoende vrijheid in een land met islam als hoofdreligie. Volgens bronnen van Open Doors is naar schatting ongeveer 1.6% van de bevolking christelijk, terwijl dat in Nederland naar schatting tussen de 34-40% christelijk is. In Jordanië komt de grootste vervolging dan ook voort uit de persoonlijke omgeving van mensen met als hoofdredenen: (i) etnische verschillen en (ii) religieuze onderdrukking. In maart 2017, was naar schatting meer dan 1 op de 15 mensen in Jordanië vluchteling. Vluchtelingen komen veelal uit Irak en Syrië, en moeten hun bestaan volledig opnieuw opbouwen en zullen hun land achter zich moeten laten met alle traumas die ze daar hebben meegemaakt (bijvoorbeeld de gevluchte kinderen uit Irak). Ik hoop dat ik met mijn reis mensen mag gaan bemoedigen in hun zware omstandigheden. Ik hoop dat God ons zal gebruiken om deze mensen die veel moeilijke dingen hebben meegemaakt, ook een kans zal geven om weer nieuwe hoopvolle momenten te ervaren. En daarnaast dat ze al iets mogen ervaren van de uitwerking van hun geloof doordat we ze vertellen hoeveel hun getuigenis voor ons betekent.
Training & medische keuring
In de tussentijd train ik nog steeds veel voor de halve marathon. Een actie, waarvan ik hoop dat het ook de mensen daar zal bemoedigen. Mijn tijden worden soms weer wat sneller en ik maak om de zoveel tijd weer grotere afstanden. Ook de voorbereiding wat betreft de reis is in volle gang. Medisch ben ik goedgekeurd door de arts, en heb ik allerlei officiële documenten op orde.
Door die dingen begin ik ook te merken dat de reis echt dichterbij komt. Over drie maanden zit ik namelijk D.V. in Jordanië! Over 5 maanden misschien wel een promotie. Tegelijk is er ook vandaag nog zoveel te doen. Het is te vergelijken met het oogstseizoen. Voor de boer is dat niet alleen een vreugdevolle periode, maar ook een periode van hard werken.
“Zegt u niet: Nog vier maanden, en dan komt de oogst? Zie, Ik zeg u: Sla uw ogen op en kijk naar de velden, want zij zijn al wit om te oogsten.” ~ Johannes 4:35
Denk dus ook aan mij in je gebed. Dat ik in deze periode voldoende energie zal hebben en ijverig zal kunnen zijn. Dat ik het werk goed kan overzien. Zodat we straks met elkaar blij en dankbaar kunnen zijn over de oogst.
Laatst geüpdatet: 6 mei 2018 door Björn
Herstel na gebed en dicht bij het doelbedrag
Over precies een half jaar zit ik misschien al wel in Jordanië. Gisteren kwam het Jordanië-gevoel naar boven op het moment dat ik 10 km in de volle zon ren bij een temperatuur van ongeveer 15-20 graden Celsius. Maar wacht… Je had toch een hardloopblessure waar je mogelijk maanden last van zou kunnen hebben?
Herstel na gebed
Correct, ik schreef de vorige keer eerlijk over mijn hardloopblessure. Dan wil ik jullie met dezelfde oprechtheid vertellen wat er in de tussentijd is gebeurd. Ik kon opeens veel minder hardlopen door symptomen die sterk leken op een lopersknie (een soort ontsteking rondom de knieschijf). Als je sommige bronnen mag geloven wat betreft het herstel is de duur hiervan soms meerdere maanden. Ik besloot extra spiertrainingen te gaan doen en alle hardloopsessies te halveren totdat het weer beter zou gaan.
Op 13 april ging het alleen een beetje anders, ik keek in de avond ’toevallig’ een filmpje op Internet van een man die dit jaar gaat spreken bij New Wine — waar ik dit jaar ook weer heen hoop te mogen gaan — over het onderwerp genezing door Jezus. Ik vond de houding in het filmpje oprecht, dus besloot ook voor mijn eigen knie & been te bidden. De dag daarna besloot ik een stuk te gaan hardlopen. Ik had wel sterk het idee alsof er wel iets gebeurd was, dus besloot ik moedig te gaan rennen. Ik rende meteen 5.4 km zonder problemen, terwijl ik met de pogingen daarvoor al echt pijn kreeg na 1-2 km. Maar nu opeens weer 5.4 km? Ik was nog wat voorzichtig. Ik besloot maandag gewoon weer te gaan rennen. En dat ging prima; ik kwam zelfs lekker op snelheid (12 km/u). Toen besloot ik nog even rustig aan te doen, want de Batavierenrace was al de eerstvolgende zaterdag en ik wilde wel heel graag mee doen. Ik had bovendien een lange nasleep van een verkoudheid, toch ging ik — met één dicht oor en vooral door de mond ademend — die zaterdag moedig mee met de ochtendploeg van NSE. Tot mijn eigen verbazing rende ik 6.4 km uit met een persoonlijk record (12.66 km/u; zie Batavierenrace en Strava). Eer aan God! Inmiddels ren ik alweer drie keer per week met veel plezier en gebruik ik de extra spiertraining om mijn benen te versterken.
Tussenstand
De teller staat inmiddels ongekende hoogte, namelijk al €9.388,-. Dat is al ontzettend dicht bij mijn doel van €10.000,- (nog €612,-). Help jij bij de laatste loodjes? Je kunt me nu heel effectief steunen door Open Doors voor €7,- per maand te machtigen; dit levert namelijk €250,- op de teller. Dit kun je doen door de instructies te volgen op deze website. Ook is het natuurlijk mogelijk om een gift over te maken via deze link. En als je het kaartspel Geloofshelden nog niet hebt, dan kun je hier terecht. Hartelijk dank voor al jouw steun!
Laatst geüpdatet: 31 maart 2018 door Björn
Een hardloopblessure
Vandaag is het Stille Zaterdag; de dag tussen de dood van Jezus en Zijn opstanding. Het was de dag waarop het leek dat Jezus was verslagen. Toch had Jezus van te voren al gezegd dat het anders zou aflopen. Maar eigenlijk was de moed zelfs bij zijn discipelen in de schoenen gezonken nadat hun Rabbi was gestorven. Wij weten nu dat het anders afloopt. Maar ook vandaag kennen wij nog momenten in het leven waardoor je geloof flink op de proef kan worden gesteld. Ook vandaag zijn er woorden, die Jezus heeft gezegd, waarvan wij ze nu wel kennen, en zelfs nu nog door omstandigheden in twijfel raken. Jezus waarschuwt hiervoor met de gelijkenis van de Zaaier (Matteüs 13:24-30,36-43) en ook in het verwijt dat Hij geeft richting het wantrouwen/ongeloof van zijn discipelen als ze Hem eindelijk zien na Zijn opstanding (Marcus 16:14). Rondom de noodzaak van volhardend gebed benadrukt Jezus nog eens extra dat Hij spoedig recht zal verschaffen en vraagt Hij zich af of Hij geloof zal vinden op aarde (Lucas 18:8). We moeten blijven vertrouwen en de hoop niet opgeven, want anders zien we morgenochtend door onze tranen niet meer, dat het niet de tuinman is, maar de opgestane Jezus (Johannes 20:11-18).
Hardloopblessure
Dan vraag je je misschien af, waarom schrijf jij nu specifiek hierover op jouw blog rondom je Muskathlon? Nou de afgelopen tijd had ik zoals je dat zou kunnen noemen wat pech. Ik kreeg opeens last van, wat ze in de hardloopwereld noemen, een runners knee. Dat is een acute blessure, die te maken heeft met een soort ontsteking rondom de knie. Dit heeft als gevolg dat ik veel pijn heb, in mijn geval zelfs al na 1 km hardlopen. Een herstelperiode kan soms maanden duren. Ik moet dus flink gas terugnemen en naar een sportfysiotherapeut gaan om deze klachten aan te pakken. Dit is voor mij een flinke tegenvaller; vooral net vóór de Batavierenrace, waar ik eigenlijk wel aan mee zou willen doen. In één weekend kreeg ik het ene na het andere over mij heen: Een runners knee, een treinincident, een nachtmerrie, een mislukte cake en een kapot telefoonscherm. Achteraf realiseerde ik me dat dit toch allemaal wel een beetje veel voor me was. Inmiddels heb ik al wel weer een gelukte cake gemaakt en is mijn telefoonscherm alweer gemaakt. Er waren gelukkig ook mooie gebeurtenissen in de afgelopen week: Ervaren dat God dichtbij is als ik bid, ontmoeting met mensen en vieren van mijn verjaardag met mooie cadeaus (waaronder giften voor de Muskathlon en nieuwe hardloopuitrusting).
Vertrouw op God, ook op je Stille Zaterdag.
Vandaag liep ik ook nog een keer hard. Het viel helaas nog wat tegen, maar ik spreek vandaag mijn vertrouwen uit naar God. Mijn weg is niet makkelijk, maar God heeft het in de hand. Ik zie de blikken van mensen weer voor me die met ongeloof naar mij keken als ze hoorde dat ik met diabetes 21 km wil gaan rennen en de verlammende woorden spraken om vooral voorzichtig te zijn. Ook herinner ik de moeilijke gebeurtenissen van levensjaren, en denk ik bij mijzelf “Hoelang nog?” en “Mag het alstublieft anders?”. Ik voel de neiging om te twijfelen, maar niet vandaag! Niet op Stille Zaterdag! Geloof, Björn, geloof… ook wanneer niemand je aanmoedigt op het moment dat jij het echt nodig hebt. Bij de finish juicht iedereen, maar wie juicht mij nog toe als ik alleen train en oefeningen doe met een sportblessure? Wie moedigt mij aan in het absurde idee om 21 km te gaan hardlopen mét diabetes in Jordanië? Daarin is Jezus de eerste geweest, en moedigt Hij mij aan; ook vandaag.
Geplaatst op: 10 maart 2018 door Björn
Sportdag, inspiratie en in de boekhandel
Het is weer tijd voor een nieuwe blog. De winter is voorbij en de lente hangt in de lucht. Een week geleden stond ik nog met mijn kringhuis (van mijn christelijke studentenvereniging) op het ijs bij het Drontermeer. Maar vandaag is het alweer heel anders; vandaag liep ik alweer hard met het zonnetje erbij, een laagje kleding minder, zonder handschoenen en zonder muts. Dat is echt om van te genieten. In de afgelopen tijd heb ik niet stil hoeven zitten, en daar wil ik jullie graag nog wat meer over vertellen.
Nieuwe sponsoractie via Open Doors
Maar voordat ik verhalen ga delen, even de aandacht voor een nieuwe sponsoractie via Open Doors. Voor het bedrag van €7,-/mnd voor Open Doors krijg ik €250,- erbij op de teller. Het is heel makkelijk. Ga naar de onderstaande website en vul de machtiging in. Vergeet niet op ‘versturen’ te klikken. Het is niet een heel hoog bedrag, dus ook voor jou haalbaar (de prijs van één broodje kip döner met kaas per maand). Je kunt uiteraard je machtiging stop zetten wanneer je wilt. Allemaal doen dus!
https://www.opendoors.nl/ons-werk/muskathlon/geven/
Muskathlon Sportdag
Op 3 februari vond de Muskathlon sportdag plaats. Inmiddels is dit voor mij al de tweede keer dat ik erbij mocht zijn. Vorig jaar was dat voor Ecuador; dit jaar voor Jordanië. Ik heb bij de sportdag meerdere mensen mogen leren kennen, die ook naar Jordanië gaan. Het is heel bijzonder om zo een paar mensen te mogen leren kennen, die ook zo hun verhaal hebben en enthousiast zijn voor hetzelfde doel. Naast dat we natuurlijk heerlijk hebben gesport zoals te zien is op bovenstaande afbeelding, zijn wij ook weer bemoedigd door een spreker en hebben nuttige tips gekregen rondom training en voorbereiding.
Inspiratieavond
Op 5 maart mochten we nog meer geïnspireerd raken. Deze keer bij Open Doors. Het was een inspirerende en bijzondere avond vond ik. We kregen verhalen te horen van iemand die vooraf het land heeft verkend om voorbereidingen te maken. Hij bracht goed rapport uit met veel enthousiasme. Tegelijk is het een spannende reis, want veel dingen zijn nog niet bekend; zoals ze het bij Open Doors zo mooi kunnen zeggen gaan we naar de frontlinie.
Ik wil daarom ook vragen om gebed. Ik ervaar dat God mij echt regelmatig bemoedigd om deze weg te gaan (op een manier zoals ik vertrouwt ben met God). Bid daarom dat God ons zal beschermen geestelijk en lichamelijk en bid dat God de organisatie Open Doors zal leiden zodat ze goede keuzes zullen maken. Bid dan niet vanuit angst, maar vanuit het vertrouwen dat God ons zal leiden.
Tijdens die inspiratie momenten vond ik het ook heel treffend hoe één van de medewerkers het volgende zei, “De vervolgde kerk mag nooit je passie worden; het gaat om de naam van Jezus”. Ik werd hier zelf ook al meerdere malen bij bepaald dat het hierom gaat. Dat de vervolgde kerk ook aan ons vraagt: Bid erom dat wij het geloof mogen behouden. Hun getuigenis laat zien waar het in het leven namelijk echt om draait. Ze willen daar namelijk het ware gezicht van Jezus Christus laten zien als hun getuigenis.
Op een missie
Persoonlijk ben ik al tijden bezig met de vraag: “Hoe kun je vreugdevol zijn wanneer je zoveel lijdt?”. Bij de openbaring van Jezus aan Paulus zien we heel sterk dat Jezus het zeer persoonlijk aantrekt wat er met mensen gebeurd die lijden omwille van zijn naam. Jezus zegt dan tegen Paulus, “Saul, Saul, waarom vervolg je mij?” (Handelingen 9:4). Terwijl de geschiedenis leert dat de discipelen vervolgt werden, toch zegt Jezus dat Hij vervolgt werd. Een enorme troost om dat te beseffen. Ik hoop met mensen te mogen spreken in Jordanië, die vreugdevol zijn ondanks hun omstandigheden; ik wil van hen leren en ik hoop hen ook te bemoedigen.
Rennen met een ziekte is behoorlijk pittig, maar om nu heel blij te zijn? Dan moet je wel echt een hele goede reden hebben om al die pijn in het moment aan te kunnen. Ik hoor vaak dat je vooruit moet kijken naar wanneer het beter wordt. Maar dat neemt de pijn niet weg en de troost is niet in het moment. Ik heb al vaker gesmeekt dat ik genezen mocht worden, maar dat is tot nu toe nog niet gebeurd. De woorden van Jezus raakte mij dan ook diep, wanneer hij zei “Ik was ziek… en jullie bezochten mij” (Matteüs 25:31-46). Vaak lezen we dat in wat wij moeten doen voor anderen, maar ik lees het dat Jezus hier heel dichtbij komt als je op wat voor een manier ook lijdt. Hij trekt ook dat zich zelfs persoonlijk aan. Tegelijk zegt Jezus “Ik WAS ziek”, dus eens zal ook die ziekte weg zijn.
In de boekhandel
Op 22 februari was er een Geloofshelden Leren & Proberen avond in Boekhandel David. Hoewel zowel ik als Boekhandel David een reclame campagne waren begonnen (huis-aan-huis, nieuwsbrief, Facebook groepen, etc.) was er niemand op af gekomen. Nu was gelukkig Henk mee, die mij kwam assisteren. Ook twee mensen van Boekhandel David waren aanwezig en we hebben een potje Geloofshelden met elkaar gedaan. Het was ondanks de lage opkomst wel gezellig met elkaar. Tegelijk heeft de boekhandel mij gesponsord door een spel te verloten onder iedereen die een like gaf en onze berichten deelde. Kortom, er is weer iemand blij! Verder ligt het spel nu ook in deze boekhandel. Wanneer je het spel dan graag wilt, dan bestel je het via de website.
Ik vind het verder ontzettend leuk om te merken hoeveel mensen mij even laten weten dat ze het spel spelen. Ik krijg soms foto’s van een gezin dat het met veel plezier en duimen omhoog hebben gespeeld, tevreden ouders van vrienden en vrienden die het spel bekend maken in het verre Duitsland :-). Echt ontzettend leuk.
Geplaatst op: 29 januari 2018 door Björn
Zegeningen tellen en volhouden
Geslaagde sponsoractie
De sponsoractie loopt als een trein, zoals je dat zo mooi in het Nederlands kunt verwoorden. Inmiddels zijn er 76 van de 150 kaartspellen besteld waarvan 67 al zijn betaald en ontvangen. Per spel is de winst momenteel €14,55. Op dit moment is er dus al €14,55 X 67 = €974,85 met de kaartspellen opgehaald! Al meerdere keren krijg ik leuke reacties waarin mensen aangeven het kaartspel echt professioneel te vinden en aangeven dat ze het leuk vinden (al meerdere keren met een leuke foto). Op dit moment heb ik nog 74 kaartspellen. Vertel jij je omgeving over deze toffe sponsoractie? Deel en like bijvoorbeeld de Geloofshelden Facebook pagina https://www.facebook.com/geloofshelden/. En wat ook heel leuk is om te weten, je kunt mensen binnenkort ook doorverwijzen naar de christelijke boekhandel David in Enschede; daar mag ik namelijk een inkijkexemplaar neerleggen!
Tussenstand
De vorige keer vertelde ik al over de wonderlijke teller. Inmiddels is de stand van de teller €7883,-! Hiervan is €2271,- voor kinderen in armoede en €5612,- voor vervolgde christenen. Zoals het voor mij is gelopen, zie ik echt onze Here Jezus achter alle gulle giften staan. Ik blijf het mooi vinden dat dit allemaal mocht gebeuren juist nadat ik Johannes 21 had gelezen.
Virusjes en hardlopen
De afgelopen maand had ik maar liefst twee verkoudheidsvirusjes achter elkaar te pakken. Tijdelijk kon ik dus even niet meer drie keer per week trainen. Bij hardlopen geldt dat bij klachten onder de keel je even niet moet hardlopen en bij klachten boven de keel je prima kan hardlopen. Ik pakte het dus alweer snel op toen mijn eerste virusje was weggewerkt. Maar al snel bleek een nieuw en misschien zelfs oud virusje nog wat extra rust op te eisen. Dus nu moest ik echt even rusten. Inmiddels ben ik er eindelijk weer bovenop, maar zijn we wel ongeveer een maand verder. Ik moet wel weer even inkomen, want mijn zaterdagochtend rondje van 10 km op mijn nieuwe hardloopschoenen gaf me de afgelopen dagen weer wat spierpijn. Aanstaande zaterdag is de Muskathlon Sportdag, dus dat zal ook zeker weer een flinke boost geven.
Bid en ren
Wist je dat ik eens de tip kreeg om biddend te gaan hardlopen? Eigenlijk vond ik dat wel een mooi idee, maar het lukte mij eigenlijk niet zo goed. Ik vond het moeilijk om mij op het gebed te focussen én hard te lopen. Maar dit werd anders toen ik een overdenking beluisterde waarbij iemand zei dat hij dit ook nooit voor elkaar kreeg, maar toen besloot van te voren te bidden, de woorden: “HEER, wilt U iets van Uw liefde laten zien als ik ga rennen?” Dat sprak mij wel aan. En heel vaak bid ik toch ook nog voor de christenen die vervolgd worden.
Links
Wil je op de hoogte blijven?
Recent Nieuws
Strava
Persoonlijke Records
Motiverende Muziek